“Seks bij ons thuis was geen taboe. Er werd over gepraat als iets normaals, en voor-al als iets leuks.” Op mijn veertiende kreeg ik mijn eerste vriendje. Na een paar weken vroeg mijn moeder of ik naar de huisarts wilde voor de anticonceptiepil. Ik zei dat ik dat nog niet hoefde – toch vond ik het fijn dat ze erover begon. Zo hoefde ik als veertienjarige puber niet die eerste stap te nemen om daarover te beginnen, en hoefde ik een aantal maanden later niet stie-kem naar de huisarts te gaan. Toen ik na vijf maanden voor het eerst met mijn vriendje seks had gehad, was het enige wat mijn moeder vroeg of het fijn was. En dat was het ze-ker.

Dit is de oproep van Katja Iversen, CEO van Women Deliver, een wereldwijde organisatie die zich inzet voor de gezondheid en rechten van vrouwen en meisjes. Haar oproep komt in de week dat Nederland ook het regeerakkoord presenteert. Daarin staat dat het nieuwe kabinet de komende jaren zal blijven inzetten op seksuele gezondheid en rechten in Nederland én in de rest van de wereld.

Tweede Kamerleden werden onder andere verrast met een 3d-clitoris en condooms voor aandacht seksuele rechten.

Weet jij hoe een clitoris werkt? Okay, als je er zelf geen hebt én nooit met iemand vrijt die er wel een heeft, kan het zijn dat je dit niet weet. Maar anders moet je aan de bak. Veel mensen weten niet hoe de clitoris eruit ziet of hoe zij het best gestimuleerd kan worden!

Af en toe laait de discussie weer op over wel of niet gedwongen anticonceptie. Met name als het gaat om kinderen die opgroeien in gezinnen met geweld, verwaarlozing of uitbuiting, raken de gemoederen verhit. In Rotterdam werd, tijdens een landelijke conferentie over kwetsbaar ouderschap, door sommigen aangedrongen op gedwongen anticonceptie.

In de strijd voor seksuele en reproductieve gezondheid en rechten (SRGR) vergeten we soms om in onze eigen achtertuin te kijken. De discussie rond vaderschapsverlof blijft de gemoederen bezig houden in Nederland, zeker gezien de komende verkiezingen. Terwijl kraamverlof wordt beschouwd als een onvervreemdbaar recht, verschilt men vaak van mening als het om dezelfde rechten voor vaders gaat. Als we de discussie hierover gaande willen houden, is er een politieke, culturele en economische verandering nodig. Dat is duidelijk.

Afgelopen weken was ‘Geslacht!’ op televisie, waarin Rianne van Dorst, beter bekend als zangeres Elle Bandita, op zoek ging naar wat een man mannelijk maakt en een vrouw vrouwelijk en hoe het zit met mensen buiten de m/v hokjes. Mensen met een intersekse conditie of mensen die zich als genderfluide, non-binair of genderqueer identificeren. Lekker rechtdoorzee onderzocht Rianne waar gender en geslacht eigenlijk over gaat, waar het ‘zit’ in het lichaam en wat er meespeelt in de beleving.

Seks is altijd politiek. Het is een van mijn lievelingsstatements, afkomstig van een van mijn lievelingsdenkers.

Stel, je wilt als vrouw enkele seksuele frustraties bespreekbaar maken. Zou je er dan meteen een film over produceren? Lea Glob en Mette Albrechtsen, twee Deense filmregisseuses van in de dertig deden dat wel. Voilà, de reden voor de geboorte van Venus, een pareltje van een film met wat scherpe randjes. Donderdag 17 november beleefde de film de wereldpremière tijdens het IDFA. Ik zag daar het zoveelste bewijs dat vrouwelijke seksualiteit geen alledaags gespreksonderwerp is.

Mijn moeder had negen bevallingen achter de rug en wachtte op de komst van haar tiende kind. De vroedvrouw, door de jaren heen haar beste vriendin geworden, had mijn moeder bij de laatste zwangerschap gewaarschuwd dat nog een kind haar fataal zou worden. Mijn moeder, afhankelijk van het lot dat veel Afrikaanse vrouwen treft, had weinig keuze met betrekking tot haar vruchtbaarheid en raakte opnieuw zwanger.